Της Αθηνάς Κοροβέση

Κάποιες σχέσεις είναι καρμικές λένε. Τη δυναμική τους την καταλαβαίνεις εξαρχής.

Μια μέρα δύσκολη η σημερινή για τους δημοσιογράφους, άκρως δυσκολότερη για όσους υπηρέτησαν από τα στούντιο του Μεγάλου Καναλιού.

Άλλο τόσο δύσκολη όμως για όλους εκείνους που αγάπησαν το MEGA. Το κανάλι που λάτρεψε όλη η χώρα, που έζησε μαζί του, που μπήκε στις καρδιές όλων των τηλεθεατών. Σαν μία σχέση καρμική όπως λέγαμε παραπάνω, που την καταλαβαίνεις εξαρχής.

Ίσως επειδή «γεννήθηκε» πρώτο από όλα τα υπόλοιπα ιδιωτικά κανάλια. Ίσως πάλι επειδή κατάφερε με το ανθρώπινο δυναμικό του να μεγαλουργήσει και να επιβεβαιώσει το νόημα του ονόματός του.

Οι παραπάνω υποθέσεις, μόνο υποθέσεις ωστόσο δεν είναι, παρά ζώσα πραγματικότητα. Από εκείνες που δε θέλεις να πιστέψεις ότι κάποια «ανώτερη δύναμη» μπορεί να αλλάξει το status quo τους.

Κι όμως, όπως πολλά πράγματα σε αυτήν τη ζωή συμβαίνουν παρά τη θέλησή μας, έτσι και το «καρδιοχτύπι» του Μεγάλου Καναλιού «έλαβε το πράσινο φως» να πάψει τον συνηθισμένο του χτύπο. Έναν «χτύπο» που κράτησαν ζωντανό οι συντελεστές του που ποτέ δεν τα παράτησαν, ακόμα και την ύστατη στιγμή της απουσίας ελπίδας.

Η οικογένεια όμως του Μεγάλου Καναλιού κατάφερε το ακατόρθωτο. Μέσα από τη δική της δύναμη ψυχής, κατόρθωσε να μεταλαμπαδεύσει τις αρχές και τις αξίες της, μα πρωτίστως την ελπίδα στην ελπίδα.

Όχι δεν πρόκειται για επανάληψη. Η ελπίδα για την ελπίδα.

Όσο ψυχοφθόρο και αν ακούγεται, το βαθύτερο νόημα της φράσης ενέχει συναισθήματα που δεν μπορούν να εκφραστούν, και που δυναμιτίζουν τα δάκρυα σε όλη αυτήν την οικογένεια.

Κατ΄ επέκταση σε όλη την τηλεοπτική οικογένεια της Ελλάδας, που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ το τηλεοπτικό της «καμάρι». Το MEGA της. Μαζί με το οποίο μεγάλωσε και μεγαλώνει μέχρι αυτήν την  στιγμή. Παρά την απόφαση του ΣτΕ. Γιατί οι αναμνήσεις δεν μπορούν να παραγραφούν από την μνήμη.

Το ΜEGA (μας) έχει γενέθλια τον άλλο μήνα. Ήταν 20 Νοεμβρίου του μακρινού 1989 όταν ο σταθμός άρχισε να εκπέμπει στις 15:00 το μεσημέρι ακριβώς.

Γενέθλια που δεν θα προφτάσει όμως να γιορτάσει, με το οριστικό τέλος να έχει ήδη έρθει. Στις 5 Οκτωβρίου 2018.

Λίγο πριν δηλαδή από τα 29α «χρόνια πολλά».

Παρά το θλιβερό τέλος για το Μεγάλο Κανάλι, τουλάχιστον όλοι μας ξέρουμε καλά ότι εκτός από «μεγάλο», θα είναι πάντα το πρώτο και «παντοτινό» μας κανάλι.

Ή αλλιώς, η πρώτη και παντοτινή μας αγάπη, με ένα νοσταλγικό μειδίαμα να διαπερνάει αυτή τη στιγμή τα χείλη μας.

Μια καρμική σχέση επομένως.

Πόσο μάλλον, όταν τα γενέθλια του ΜEGA (μου) συμπίπτουν (σχεδόν) με τα προσωπικά (μου) γενέθλια. Ίδια χρονιά, ίδιος μήνας, με μία διαφορά τεσσάρων ημερών. Πρώτα εκείνο, μετά εγώ.

Αντίο MEGA μου…

Με αποχαιρετιστήριο μήνυμα, ένα βίντεο αγαπημένο από τις χρυσές εποχές σου, μα διαολέμενα συμβολικό για ετούτη την ώρα…

Μαζί με τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα, τους στίχους της Ελένης Ζιώγα και την μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτικα να ηχούν κάπως έτσι στα αυτιά μας:

ΠΡΟΔΟΣΙΑ

[…Ό,τι άρχισε τελειώνει, μη μου ζητάς συγνώμη…]

Όλα είναι θολά στο μυαλό μου
κλαίω κι ας μου βγει σε καλό μου
χάνω ό,τι είχα δικό μου,
μη μου ζητάς συγγνώμη
κλείσαν για πάντα οι δρόμοι.

Σου χάρισα μια ολόκληρη ζωή
χαράμι μια ζωή θυσία
μα ήρθες με του Ιούδα το φιλί
κι υπόγραψες την προδοσία.

Το φιλί σου προδοσία
ξένος πόθος, ξένο στόμα
το κορμί σου εξορία
ξένος τόπος, ξένο χώμα.

Με τον εαυτό μου θυμώνω
κλαίω και γι’ αυτό μετανιώνω
κρίμα που σ’ αγάπησα μόνο,
ό,τι άρχισε τελειώνει
μη μου ζητάς συγνώμη.

Το φιλί σου προδοσία
ξένος πόθος, ξένο στόμα
το κορμί σου εξορία
ξένος τόπος, ξένο χώμα.

 

Πρώτη δημοσίευση: Politis Online

05/10/2018