Της Αθηνάς Κοροβέση
Τί πιο συγκλονιστικό από το άκουσμα μιας είδησης με ένα μικρό παιδί να γίνεται αυτόχειρας; Μία είδηση με πρωταγωνιστή ένα 14χρονο αγόρι, ένα παιδί που αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του λόγω του bullying που δεχόταν από φίλους και συμμαθητές. Λόγω αυτής της μάστιγας που πάντοτε υπήρχε, αλλά το τελευταίο διάστημα δείχνει τα σκληρότερα δόντια της στην κοινωνία.
Γιατί εκεί έξω υπάρχει δυστυχώς ακόμα εκείνη η μερίδα «συνανθρώπων» μας που δε λογαριάζουν το βάρος της καρδιάς κανενός, που για την δική τους ηθική ικανοποίηση «τσαλαπατούν» κάθε σπιθαμή της προσωπικότητας του δέκτη των μηνυμάτων τους, ταπεινώνοντάς τον, ξεφτιλίζοντας τον, και οδηγώντας τον στον βούρκο.
Τί κι αν όλοι διακηρύσσουμε την καταδίκη μας σε κάθε μορφής εκφοβισμού, τί κι αν προωθούνται καμπάνιες με αντίστοιχα μηνύματα; Η πηγή του προβλήματος φαίνεται να μένει άσβεστη και να εκκινεί από την κοιτίδα της κοινωνίας, την οικογένεια.
Πόσες φορές μέσα στην ημέρα μας επιβεβαιώνουμε ότι «ιθύνων νους» κάθε πράξης των εκάστοτε τέκνων, είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο, είναι η οικογένεια; Κάποιοι γονείς λοιπόν, στο εν λόγω τραγικό περιστατικό, δεν θέλησαν να βάλουν φραγμό στις πράξεις των τέκνων τους. Διότι τέτοιου είδους «σαθρές» συμπεριφορές είναι αδιανόητο να μην υποπέσουν στην αντίληψη των γονέων.
Δυστυχώς, η κοινωνία μας έμαθε να συγκαλύπτει περιπτώσεις σαν και την παρούσα. Στις χείριστες των περιπτώσεων μάλιστα, μπορεί να υπάρχει και έπαινος τέτοιων πρακτικών, ακόμα και υποκίνηση, με τους υποκινητές και εν τέλει τους θύτες να αδυνατούν να αντιληφθούν αλλά και να προβλέψουν τις συνέπειες των πράξεών τους.
Το 14χρονο αγόρι δεν θα γυρίσει πίσω. Οι γονείς του δεν θα δουν τα όνειρά τους να πραγματοποιούνται, εξαιτίας κάποιων άλλων γονέων, που δεν φρόντισαν να βάλουν φραγμό στη συμπεριφορά των παιδιών τους.
Τα γραπτά όμως μένουν κατά το γνωστό ρητό. Και η άτυχη αυτή ψυχούλα που δεν άντεξε το βάρος της κοινωνίας, είχε το σθένος τις τελευταίες στιγμές της να αφήσει πίσω την «παρακαταθήκη» που την κατέστρεψε, μέσω του ιδιόχειρου σημειώματος.
Αλήθεια, πόση δύναμη μπορεί να κουβαλάει ένα μικρό παιδί για να μπορέσει να κατονομάσει τους “ηθικούς αυτουργούς” του τα τελευταία λεπτά της ζωής του; Tόση μάλλον δύναμη, όση η εκσυγχρονισμένη κοινωνία στην οποία ζούμε δεν είχε για να κατορθώσει να αποφέρει αποτελέσματα μέσω των μηχανισμών της.
Ο μονόδρομος στην συγκλονιστική αυτή υπόθεση είναι η Δικαιοσύνη, με τον αυτόχειρα να έχει δείξει το δρόμο. Και με τους γονείς του να κουβαλούν την ηθική επιταγή της εύρεσης των “ηθικών αυτουργών” ως μια τελευταία χάρη προς το παιδί τους που χάθηκε για πάντα.
Το περιστατικό της Αργυρούπολης αποδεικνύει ακράδαντα ότι μερικές φορές δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά ότι εμείς αρμενίζουμε στραβά. Παρά τα κατά καιρούς άσχημα παραδείγματα, παρά τις καμπάνιες, παρά τα ευχολόγια. Κάτι εν τέλει λείπει. Και δεν είναι άλλο από την εξάλειψη της εκδικητικής και καταστροφικής νοοτροπίας για τον συνάνθρωπό μας που μας καταδιώκει προς τέρψιν της δικής μας ηθικής ικανοποίησης.
Ένα “μικρόβιο” που δυστυχώς κυλάει στις φλέβες των περισσοτέρων δίπλα μας, τη βιωσιμότητα του οποίου αντιλαμβανόμαστε όταν είναι ήδη πολύ αργά. Ένα “μικρόβιο” που δυστυχώς θα “διαιωνίζεται” παρασιτώντας μαζί με αυτήν την καταστροφική μανία που μας κυριεύει, εις βάρος όλων μας.
Πρώτη δημοσίευση: Politis Online
09/07/2018
