Της Αθηνάς Κοροβέση

Πολλές καταστάσεις στη ζωή, ενέχουν δύο αναγνώσεις. Ή εν τέλει τις αποκτούν. Πρόκειται, πρώτον, για την πιο ουσιαστική και ώριμη, και δεύτερον, για την πιο αθώα ανάγνωση, εκείνη δηλαδή που περιέχει ίχνη παιδικότητας.

Η πρώτη ανάγνωση έρχεται συνήθως ως αποτέλεσμα συνεχούς τριβής με τα προβλήματά μας. Η δεύτερη ωστόσο είναι η πιο αυθόρμητη. Είναι εκείνη που συμβάλλει στη δημιουργία ενός πιο ευχάριστου κλίματος για τους συνομιλητές της εκάστοτε συζήτησης. Πολλές φορές εις βάρος του πρωταγωνιστή, που με την αθωότητά του παραμερίζει ηθελημένα τα σοβαρά άγχη της καθημερινότητας, ακριβώς για να συνδράμει αποφασιστικά με την χαρωπή αφήγηση των γεγονότων του, στην ευδιάθετη ψυχολογία των συνομιλητών του.

Κάπου εκεί, έρχεται και το «ταρακούνημα» για τον αφηγητή της δεύτερης ανάγνωσης, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι για κάποιους συνομιλητές του, η ως άνω πρώτη ανάνωση είναι η απολύτως απαραίτητη, ως η πλέον ισχυρή στη ψυχοσύνθεσή τους. Και που πολλές φορές δεν τους οδηγεί να αντιληφθούν ότι η ζωή, όσο δύσκολο πρόσωπο και να μας δείχνει, απαιτεί στιγμές αυθόρμητου ενθουσιασμού, απαλλαγμένου από αυτοκαταστροφικές σκέψεις. Σκέψεις που στην Ελλάδα της κρίσης, δεν έχουν σταματήσει να αναδύονται, και να επηρεάζουν κάθε τομέα του βίου μας.

Η διαρκής ενθύμηση της ύπαρξης αυτής της πρώτης ανάγνωσης, της πιο σοβαρής και τραγικής ενίοτε περιγραφής των γεγονότων, είναι μεν αναγκαία για τη συνειδητοποίηση των πραγματικών προκλήσεων που περιμένει ο καθένας από εμάς, είναι τις περισσότερες φορές όμως και ψυχοφθόρα. Μιας και εμπεριέχει κατά βάση ψήγματα αρνητισμού. Ψήγματα, που ταιριάζουν απόλυτα σε μία κοινωνία που προσπαθεί χρόνια τώρα να ορθοποδήσει από την οικονομική κρίση και να περάσει από την ανώμαλη πορεία της, σε συνθήκες κανονικότητας. Επηρεάζοντας ολόκληρο το φάσμα της ζωής, και διαπερνώντας όλους τους τομείς της καθημερινότητας.

Παρά ταύτα, ένας βίος άνευ ελπίδας δύσκολα καταφέρνει να προσαρμοστεί στη ζώσα πραγματικότητα. Παρά… μαραίνεται πίσω από σενάρια απαισιοδοξίας. Κάπου εκεί, είναι αναγκαία λοιπόν η ύπαρξη εκείνων των ανθρώπων στη ζωή μας, που με την αθωότητά τους, μας κάνουν να βλέπουμε τις δυσκολίες σε κάθε φάση της ζωής μας, με λίγο περισσότερο ελπιδοφόρα οπτική. Είναι εκείνοι που μας προσθέτουν την ουτοπική, για εμάς, δεύτερη εκείνη ανάγνωση στο μυαλό, την ψυχή και την καρδιά μας. Ως ένας διαρκής ανατροφοδότης αισιοδοξίας, ελπίδας και προοπτικής μέλλοντος.

Είναι εκείνοι οι συνταξιδιώτες ζωής, ανεξαρτήτως ηλικίας, που εκτός από τα παραπάνω, εναποθέτουν την απαραίτητη γαλήνη στον ψυχισμό μας. Σαν η προσωποποίηση της… Ανάστασης.

Σαν τα παντοτινά σύμβολα ζωής, που με την παιδικότητά τους, μας ωθούν στο να δημιουργήσουμε έναν αποκλειστικό χώρο για την ελπίδα μέσα μας. Εμείς, δεν έχουμε παρά να τους κρατάμε κοντά μας…

 

Πρώτη δημοσίευση: Politis Online

08/04/2018