Της Αθηνάς Κοροβέση
Μπορεί η πολιτική καθημερινότητα να προσφέρει πάμπολλες στιγμές αμηχανίας και αγανάκτησης εξαιτίας της στρεβλής πορείας κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων, προσφέρει ωστόσο και στιγμές γέλωτος. Με λίγη δόση χιούμορ παραπάνω, ίσως αυτό αποτελεί την “πινελιά” μιας γκρίζας πραγματικότητας.
Η πολιτική ηγεσία του τόπου μας ωστόσο ξέρει πολύ καλά πώς να μας κάνει να ξεχνάμε την ωμή πραγματικότητα. Από μία πραγματικότητα που δύσκολα ξεφεύγουμε, καθώς κάθε οικογένεια, κάθε σπιτικό εντάσσει στην καθημερινή ατζέντα το οικονομικό πρόβλημα. Όχι ένα, αλλά πολλά. Που σε κάθε σπιτικό μεταφράζονται διαφορετικά, αλλά έχοντας την κοινή αφετηρία της μνημονιακής Ελλάδας.
Αυτήν λοιπόν την πραγματικότητα με την πληθώρα των προβλημάτων καλούμαστε να την ξεπεράσουμε κάποια στιγμή στο άγνωστο μέλλον. Πριν από αυτήν την στιγμή ωστόσο, τον συγκεκριμένο στόχο τον πετυχαίνει με μεγάλη ευκολία η κυβέρνησή μας. Αυτό και μόνο αυτό θα μπορούσε να αποτελεί και το μεγαλύτερο συγκριτικό της πλεονέκτημα, από κάθε άλλη κυβέρνηση του τόπου μας. Σαφώς οι δυσκολίες σε βάθος… μνημονίου είναι πολύ μεγαλύτερες για την ελληνική κοινωνία, όμως το κατόρθωμα της κυβέρνησής μας είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Και δεν συγκρίνεται με άλλες συγκυρίες.
Τη στιγμή που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα φορολογικό “σαφάρι”, ή πιο… ορθολογικά πνίγεται από ένα “τσουνάμι” φόρων, η προσοχή όλων στρέφεται αλλού. Όχι κάπου συγκεκριμένα, αλλά πάντως κάπου αλλού. Σε έναν διαρκή, αλλά και ευμετάβλητο προσανατολισμό. Ή μήπως αποπροσανατολισμό;
Μάλλον το δεύτερο. Όλως τυχαίως το ελληνικό κοινοβούλιο καλείται το τελευταίο διάστημα να περάσει νομοσχέδια εξαιρετικά δύσκολης θεματολογίας. Να αγγίξει ζητήματα που αποτελούν casus belli για μία ομολογουμένως συντηρητική κοινωνία όπως η ελληνική. Προφανώς για όλα υπάρχει πάντα η πρώτη φορά. Όμως αυτή η πρώτη φορά, τυχαίνει να συμπίπτει χρονικά με μία προσπάθεια να χάσουμε τον πραγματικό στόχο από το οπτικό μας πεδίο. Για να αναζητήσουμε άλλους τρόπους “διασκέδασης” της ήδη ανιαρής(!) ζωής μας.
Αν μη τι άλλο, θεμελιώδες στοιχείο μίας δημοκρατικής κοινωνίας αποτελεί ο διαρκής σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο αγώνας υπέρ αυτών. Φτάνουμε όμως μάλλον στο άλλο άκρο της ενοχοποίησης της ίδιας της κοινωνίας για τις μέχρι σήμερα αξίες της, που δεν είχε φέρει τα εν λόγω ζητήματα στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Το συγκριτικό επομένως πλεονέκτημα που λέγαμε παραπάνω, εντοπίζεται και σε αυτήν την παράμετρο. Με την έμμεση επίκληση στο συναίσθημα που, πρώτον, συντηρεί ενοχές στη κοινωνική βάση, και δεύτερον, επαναπροσδιορίζει τις προτεραιότητες, που τη δεδομένη δύσκολη συγκυρία θα μπορούσαν να αποτελούν την “δευτερολογία” της καθολικής συζήτησης, όταν εκείνη φτάνει στα έδρανα της νομοθετικής εξουσίας.
Το εν λόγω κατόρθωμα, δε συντελείται μόνο με τα σχέδια νόμου, αλλά και με τις επισκέψεις του Έλληνα Πρωθυπουργού. Τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό. Το τελευταίο διάστημα, η ατζέντα περιλαμβάνει και από μία διαφορετική δράση σχεδόν σε καθημερινή βάση, που δύσκολα αφήνει τον πολίτη-ψηφοφόρο ανενημέρωτο και ανενθουσίαστο. Λόγω της σημαντικότητας των επισκέψεων, που είναι προγραμματισμένες βάσει μιας εξαιρετικής επικοινωνιακής πολιτικής. Καθώς το μήνυμα που ο πολίτης λαμβάνει, δεν είναι άλλο από τις συνεχείς προσπάθειες από κυβερνητικής πλευράς, να αναβαθμιστεί η χώρα σε αναπτυξιακό και επενδυτικό μοχλό, ώστε να αλλάξει επίπεδο. Και από την στασιμότητα, να περάσει στην κινητικότητα. Με μία ενδιάμεση όμως στάση να υποβόσκει, εκείνη του αποπροσανατολισμού.
Ένα συγκριτικό πλεονέκτημα ωστόσο, που αφορά και την εικόνα. Η δύναμη της οποίας είναι ανίκητη. Εκεί εστιάζει και η άριστη κυβερνητική επικοινωνιακή πολιτική, που μονοπωλεί το ενδιαφέρον και σε αυτό το πεδίο. Με παρακαταθήκη, κάθε ξεχωριστό φόντο από τα άρτια πλάνα του Αλέξη Τσίπρα, εντός και εκτός Ελλάδος.
Πρώτη δημοσίευση: ysterografa.gr
20/10/2017
