Της Αθηνάς Κοροβέση
Τις Άγιες ετούτες ημέρες, λίγες ώρες πριν τον εορτασμό της θριαμβικής Ανάστασης εκ νεκρών του Θεανθρώπου, ο προσωπικός διάλογος που έχουμε με το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού μας, λειτουργεί σαν μία αφύπνιση συνείδησης.
Η κατάνυξη των ημερών, δεν δύναται να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Το ίδιο ασυγκίνητους δεν μπορεί να μας αφήσει και ο προσωπικός διάλογος που λέγαμε παραπάνω. Θέλετε να προσθέσουμε σε αυτό και τον παράγοντα της εργασιακής, για λίγο, αποτοξίνωσης; Γιατί όχι… Καθότι συμβάλλει συμπληρωματικά στην ευχέρεια ανάπτυξης εκείνου του διαλόγου.
Παρά ταύτα, οι ημέρες προσφέρονται από μόνες τους για μία προσωπική αναζήτηση και εξερεύνηση τόσο του βαθύτερου «εγώ», όσο και του βαθύτερου «εμείς». Σκέψεις που οδηγούν στο δια ταύτα των πράξεων των δύο υποκειμένων, όπως και στις συνέπειες των πράξεων αυτών.
Την ημέρα της κορύφωσης του Θείου Δράματος, κατά την ακολουθία του Επιταφίου στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, τα λόγια του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Ιερωνύμου έρχονται να ταρακουνήσουν λίγο παραπάνω την σκέψη, και να συμβάλλουν καθοριστικά στον εκάστοτε προσωπικό διάλογο.
«Σε μία εποχή που ο καθένας από μας, είτε ως πρόσωπο, ως μέλος της κοινωνίας, είτε ως άρχοντας, νομίζει ότι είναι ο ομφαλός της γης, νομίζει ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι πρέπει να τον υπηρετούν, έρχεται το μήνυμα αυτό [του Χριστού] για να του θυμίσει ότι η πορεία μας στη ζωή δεν είναι να περιμένουμε να μας διακονούν αλλά ο καθένας από μας να κάνει την δική του διακονία.»
Ένα μήνυμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «γροθιά στο στομάχι», με τα παραδείγματα των… «ομφαλών της γης» δυστυχώς να είναι πλείστα, και αστραπιαία στην σκέψη μας.
Η παρομοίωση του Αρχιεπισκόπου δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πέρα για πέρα πετυχημένη. Μία παρομοίωση πέρα για πέρα αληθινή ταυτοχρόνως, που περιγράφει μία κοινωνία, τα μέλη της οποίας «εκπαιδεύτηκαν» να ζουν για την προσωπική τους αυτοπροβολή και αυτοσυντήρηση. Αυτό δεν θα είχε κάποιο αρνητικό αντίκτυπο, αν οι πράξεις τους δεν επιβάρυναν τους (φαινομενικά) συνανθρώπους τους.
Δυστυχώς αυτό το τελευταίο δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα. Βάση του οποίου η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται την «κοσμοθεωρία» της. Μιας και αν θα πρέπει να ψάξουμε γύρω μας για να βρούμε κάποιον που θα κάνει την δική του διακονία, κάποιον που δε θα θεωρεί τον εαυτό του κατάλοιπο… του «συνδρόμου των Δελφών», τότε μάλλον δεν κινούμαστε προς τον σωστό προσανατολισμό. Ορθότερα δε, ο στόχος εύρεσης τέτοιων ανθρώπων μάλλον διολισθαίνει προς την αφάνεια.
Οδεύοντας, εν κατακλείδι, στη στιγμή της φώτισης από το Άγιο Φως, αν μία σκέψη θα πρέπει να χαραχτεί βαθιά στο μυαλό και σην ψυχή μας, αυτή δεν θα πρέπει να είναι άλλη, παρά εκείνη που πρεσβεύουν τα παραπάνω λόγια του Αρχιεπισκόπου.
Με την ευχή πως η εθνική μας νοοτροπία δεν θα παραμερίσει τις ηθικές της αξίες για να εντρυφήσει σε πρωταγωνιστές – «ομφαλούς της γης». Παρά θα αξιωθεί να ξεπεράσει αυτά τα κακώς σύνδρομα, και με σύμμαχο την ελπίδα, να θέσει εκ νέου τα θεμέλια για μία Ελλάδα απαλλαγμένη από τη διχόνοια. Ένα συναίσθημα που έδωσε τα χειρότερα δείγματά του την εποχή της πολυετούς κρίσης που βιώνουμε.
Η ελπίδα όπως λένε όμως, πεθαίνει τελευταία. Μία ελπίδα που στην παρούσα συγκυρία είναι συνυφασμένη με το Άγιο Φως. Ας είναι επομένως αυτή η ευχή και το φετινό μήνυμα της Ανάστασης. Για ένα καλύτερο αύριο, μακριά από σενάρια εθνικού διχασμού και προσωπικής αλαζονείας με αντίκτυπο στην εθνική ενότητα.
Καλή Ανάσταση!
Πρώτη δημοσίευση: Politis Online
07/04/2018
