Της Αθηνάς Κοροβέση

Το Κογκρέσο που έμελλε να κάνει τη μεγάλη διαφορά

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία το διθάλαμο νομοθετικό σώμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ δεν θα ήταν τόσο διαφορετικό.

Η 3η Ιανουαρίου 2019 έδωσε «πνοή» εκκίνησης στις εργασίες του 116ου Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, όπως αυτό προέκυψε από τις Ενδιάμεσες Εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου για τη στελέχωση της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας με τους αιρετούς εκπροσώπους του έθνους.

Το έθνος αυτό, μισητό από πολλούς, συναίσθημα που για κάποιους επιδεινώθηκε χάρη στο πρόσωπο του τρέχοντα κυβερνήτη του, φρόντισε παρά ταύτα να στείλει ένα σαφές μήνυμα υπέρ της διαφορετικότητας και να απαλύνει έτσι το παραπάνω συναίσθημα. Ίσως και να το εξαλείψει. Πώς;

Η ανυπέρβλητη δύναμη της κάλπης

Μέσω αυτής της ανυπέρβλητης δύναμης της κάλπης που πολλοί ψηφοφόροι δεν κατανοούν. Ή δεν την κατανοούν, τουλάχιστον εγκαίρως. Ή και που παρόλο που την κατανοούν, ολισθαίνουν εκ νέου στα ίδια σφάλματα για τα οποία στο «τέλος της ημέρας» θα δείξουν ως υπεύθυνους όχι τους ιδίους, αλλά το σύνολο του εκλογικού σώματος.

Σε μια εποχή διακύβευσης αξιών και δικαιωμάτων παγκοσμίως (με τα παραδείγματα να ρέουν άφθονα αυτή τη στιγμή στο μυαλό μας) η σύνθεση του νέου σώματος του αμερικανικού Κογκρέσου αποτελεί μια ήπια «κραυγή» απόγνωσης και απελευθέρωσης ιδεών και αντιλήψεων, ακριβώς λόγω του δημοκρατικού μανδύα που την περικλύει.

Η εκάστοτε εκλογική διαδικασία, ανεξαρτήτως εθνικών συνόρων, διεξάγεται κατά βάση σε ήρεμο φόντο. Μία διαδικασία αντιστρόφως ανάλογη της «ηρεμίας που προηγείται της φουρτούνας» στις περιπτώσεις που ο προεκλογικός αγώνας μετατρέπεται σε προεκλογική αρένα. Πολλές φορές όμως είναι ταυτόσημη με την «φουρτούνα που ακολουθεί μια κατάσταση ηρεμίας», όταν οι αιρετοί του κάθε έθνους δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των πολιτών, πόσο μάλλον όταν εκθέτουν τον λαό τους.

Το παράδειγμα της Αμερικής του Ντόναλντ Τραμπ

Στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ, η πολιτική ατμόσφαιρα φαίνεται να είναι συνεχώς φουρτουνιασμένη. Εν μέσω αυτής, οι Αμερικανοί πολίτες επιτέλεσαν το καθήκον τους και μέσω του κυρίαρχου όπλου τους, του εκλέγειν, έφεραν με ήρεμο τρόπο στην εξουσία προσωπικότητες που ξεχωρίζουν.

Η νέα φουρνιά των εκπροσώπων τους στα δύο νομοθετικά σώματα της χώρας τους φέρνει νέο αέρα. Έναν αέρα πλουραλισμού, πολυπολιτισμικότητας και ανανέωσης που η διακυβέρνηση Τραμπ προσπαθούσε από την «παρθενογέννεσή» της ιδίας να τα συνθλίψει.

Και μπορεί ο έλεγχος της Γερουσίας να παρέμεινε στα χέρια των Ρεπουμπλικανών, το πρώτο «χαστούκι» κατά της διακυβέρνησης, με την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων να δίνεται στους Δημοκρατικούς μετά από οκτώ χρόνια (και με την Νάνσι Πελόζι να καταλαμβάνει τον θώκο της ως «Madam Leader» στο δεύτερο ιεραρχικά υψηλότερο αξίωμα έπειτα από του Προέδρου, μετά και την πρώτη της θητεία ως το 2007-2011 ως Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων), μετουσιώθηκε σε ένα δεύτερο «χαστούκι».

Η προσωποποίηση της λαχτάρας της αλλαγής

Ένα δείγμα αυτού του «χαστουκιού» αποτελεί και η παραπάνω φωτογραφία η οποία απεικονίζει το «νέο αίμα» στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Έξι εκλεκτές του αμερικανικού έθνους ποζάρουν στον φακό του διάσημου φωτογράφου Martin Schoeller, με ύφος που από τώρα «τρομοκρατεί». Η λαχτάρα της αλλαγής είναι χαραγμένη στα πρόσωπα των έξι αυτών γυναικών, που κυριαρχούν στην ανανεωμένη «ατζέντα» ονομάτων (χρώματος μπλε) και με τη γλώσσα του σώματός τους ήδη να προδίδει τις «άγριες» διαθέσεις τους. Με την εξουσία να βρίσκεται από χθες στα χέρια τους, η δυναμική δυναμική τους παρουσία αντανακλά τον ενθουσιασμό, όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και ανά τον πλανήτη.

Η πιο «χιλιοτραγουδισμένη» στέκεται στα αριστερά του φωτογραφικού καρέ. Η 29χρονη Alexandria Ocasio-Cortez (Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ), που απασχόλησε όσο καμία άλλη τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, είναι από χθες η νεότερη νεότερη γυναίκα που εκλέγεται στο σώμα, με το «αστέρι» της να λάμπει και να επισκιάζει -χωρίς καμία υπερβολή- τα υπόλοιπα 434 μέλη της Βουλής.

Δεύτερη από αριστερά, η Ayanna Pressley (Αγιάνα Πρίσλεϊ), η πρώτη Αφροαμερικανίδα από τη Μασαχουσέτη, η οποία συνεχίζει με την εκλογή της να γράφει ιστορία, καθώς υπήρξε η πρώτη Αφροαμερικανίδα που εκλεγόταν στο δημοτικό συμβούλιο της Βοστώνης.

Αν κάποια ωστόσο έκλεψε την παράσταση λόγω της αμφίεσής της (και δεν μιλάμε με όρους στυλιστικούς) ήταν η τρίτη κυρία της εν λόγω φωτογραφίας. Η Σομαλή μουσουλμάνα πρόσφυγας Ilhan Omar (Ιλχάν Ομάρ) που κατόρθωσε να μπει, όχι απλά στις καρδιές των Αμερικανών πολιτών, αλλά και να περάσει τις πύλες του επιβλητικού Καπιτωλίου αποφασίζοντας για τις ζωή αυτών των πολιτών.

Η συνέχεια διαγράφεται εξίσου ενδιαφέρουσα. Στην τέταρτη θέση διακρίνουμε την Deb Haaland (Ντεμπ Χάαλαντ) από την Πολιτεία Νέο Μεξικό. Μαζί με την Sharice Davids (Σαρίς Ντέιβιντς) από το Κάνσας που διακρίνεται στην έκτη θέση, αποτελούν τις πρώτες ιθαγενείς Αμερικανίδες που εκλέγονται στο Κογκρέσο, οι οποίες προστίθενται στη λίστα με τους δεκαεννέα άνδρες που υπηρέτησαν το διθάλαμο σώμα (δύο εκ των οποίων υπηρετούν στο 116ο Κογκρέσο) με καταβολές από τις ινδιάνικες φυλές.

Όσον αφορά ειδικότερα την Davids, δηλώνει ομοφυλόφιλη, γεγονός που την καθιστά το πρώτο μέλος του Κογκρέσου που εκπροσωπεί το Κάνσας το οποίο δηλώνει ανοιχτά μέλος της LGBTQ κοινότητας.

Στη «φωλιά» του λιονταριού 

Σχολιάζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα, η νεότερη -πλέον- βουλευτής Αλεξάντρια, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά τον Νοέμβριο του 2018: «Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που γνωρίζουν ότι πηγαίνουμε στη «φωλιά» του λιονταριού, ακόμα και μέσα από το (Δημοκρατικό) κόμμα. Παρόλο που η πρώτη ανάγνωση αυτής της φράσης προδιαθέτει για το ερώτημα περί του λόγου της υποψηφιότητας αυτών των γυναικών, η νεαρή πολιτικός απέδωσε με την μηδαμινή εμπειρία της το νόημα που αργότερα θέλησε να περάσει ενδόμυχα και ο φωτογράφος της.

Η «φωλιά» του λιονταριού παραμένει «φωλιά», αλλά οι σκύμνοι ήδη «γεννήθηκαν». Η Αμερική των φραγμών σε καθετί ξένο και διαφορετικό, και με τη ρετσινιά ενός προέδρου μισαλλόδοξου και «μισογύνη», δίνει μέσω των εκπροσώπων της δυναμικό ραντεβού από τα βουλευτικά έδρανα στις αίθουσες του Καπιτωλίου.

Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για την «εκδίκηση των γυναικών», καθώς το σώμα αριθμεί 102 γυναίκες, αριθμός-ρεκόρ στην ιστορία του Κογκρέσου αναφορικά με τη γυναικεία εκπροσώπηση, για τις 35 εκ των οποίων ο χθεσινός τους όρκος «εγκαινίασε» το «εναρκτήριο λάκτισμά» τους στο σώμα.

Ένα από τα βέβαια επακόλουθα της εκλογής, διαπιστώνοντάς το μόνο και μόνο ρίχνοντας ένα βλέμμα στην φωτογραφία, είναι ότι αυτές οι «υπηρέτριες» του Δημοκρατικού Κόμματος, μαζί φυσικά με όλα τα μέλη που ανανεώνουν τη λίστα των μελών του Κογκρέσου, δεν πρόκειται να παραμείνουν «νηφάλιες» μπρος στον «τυφώνα» που σαρώνει τη χώρα και ο οποίος στις 20 Ιανουαρίου συμπληρώνει δύο χρόνια στον προεδρικό θώκο.

Το δεύτερο βέβαιο επακόλουθο, ωστόσο, δεν έχει να κάνει τόσο με τα εσωτερικά ζητήματα της αμερικανικής πολιτικής όσο με τον αντίκτυπο αυτού του αέρα ανανέωσης που είδαμε να λαμβάνει χώρα.

 

Το «αμερικανικό παράδειγμα» ως φωτεινός οδηγός

Το «αμερικανικό παράδειγμα» αποτελεί φωτεινό οδηγό για τους απανταχού ψηφοφόρους που διαμορφώνονται στις παρακάτω δύο κατηγορίες, ως συνέχεια και της παραπάνω συλλογιστικής περί φουρτούνας και ηρεμίας:

-για τους ψηφοφόρους που εν μέσω ενός φουρτουνιασμένου πολιτικού τοπίου καλούνται να ηρεμήσουν τα νερά της πολιτικής

-αλλά και για εκείνους τους ψηφοφόρους, οι οποίοι βιώνουν τις φουρτούνες που ακολούθησαν τις λαθεμένες τους επιλογές.

Το αμερικανικό παράδειγμα διδάσκει. Το πως, ακόμα και εν μέσω πελώριων κυμάτων κακοδιοίκησης και ηγεμονικής αλαζονείας, η κρίση του λαού λειτούργησε με στοιχεία ορθολογισμού και οδήγησε στην πολυπόθητη ανανέωση τόσο σε πρόσωπα όσο και με αντίκτυπο συλλογικής νοοτροπίας.

Η τύχη κάθε λαού βρίσκεται στα χέρια του. Αρκεί να σταθμίσει σωστά τις επιλογές που έχει και να κοιτάξει «έξω από το κουτί» και σε ακτίνα μέλλοντος. Έστω, κι αν ορισμένες φορές η αντιγραφή νοοτροπιών άλλων χωρών χρίζεται επιβεβλημένη.

Διότι όλοι συλλογικά, και άνευ συνόρων, μπορούμε να σκιαγραφήσουμε το μέλλον που θα βιώσουμε εμείς οι ίδιοι και θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, χωρίς να δημιουργούμε άσκοπες γραμμές με λάθη και παραλείψεις. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να το πιστέψουμε.

Όπως πίστεψε και η μικρή Αλεξάντρια ότι στα 29 της θα βρισκόταν στα έδρανα που υπηρέτησαν εκείνα τα ηχηρά ονόματα που πέρασαν στην ιστορία και ορκίστηκαν στις 4 Μαρτίου του 1789 στο 1ο Κογκρέσο των ΗΠΑ.

Πρώτη δημοσίευση: Politis Online

Δεύτερη δημοσίευση: economico.gr

04/01/2019