Συνέντευξη στην Αθηνά Κοροβέση
Η παρούσα συνέντευξη έρχεται να συμπληρώσει το πρώτο μέρος μιας επιστημονικής συζήτησης που φιλοξένησε το Politis Online. Μία συζήτηση η οποία κυμάνθηκε σε πολλές θεματικές ενότητες, εστιάζοντας στο Α’ Μέρος της στη Νόσο του Πάρκινσον και το παγκόσμιο επίτευγμα της επιστημονικής ομάδας του Δρ. Ιωάννη Πολυθοδωράκη.
Στο Β’ Μέρος της συνέντευξης, ο Νευροχειρουργός και Χειρουργός Σπονδυλικής Στήλης Ιωάννης Πολυθοδωράκης μας μιλάει για τις παθήσεις σπονδυλικής στήλης, για την κατάσταση που περιγράφουμε λανθασμένα όπως επισημαίνει ως «αυχενικό σύνδρομο», για τη σημασία της άσκησης στη ζωή μας, καθώς και για ζητήματα που ξεφεύγουν από την ειδικότητά του και τα οποία συζητάμε στην καθημερινότητά μας. Όπως εκείνο της «διαρροής ανθρώπινων εγκεφάλων» στο εξωτερικό. Ο Δρ. Πολυθοδωράκης αναφέρεται λοιπόν στο φαινόμενο του γνωστού σε όλους μας «brain-drain», δίνοντας στους νέους τις δικές του συμβουλές, επιχειρηματολογώντας μάλιστα με αριθμούς που περιγράφουν τη διάσταση του φαινομένου στις χώρες «υποδοχείς» ανθρώπινων εγκεφάλων. Πέραν αυτών, ο ιατρός αναλύει εν τάχει το μέλλον της χειρουργικής -όντας και ο ίδιος χειρουργός- και το πώς η λέξη αυτή τείνει να χάσει το ετυμολογικό της νόημα σε ένα περιβάλλον όπου βλέπουμε την πρόοδο της τεχνολογίας να «καταπίνει» τα εργατικά χέρια.
Πριν την ανάγνωση του κειμένου των ερωτήσεων και απαντήσεων, αξίζει να γίνει μία αναφορά στο πλούσιο και πολυδιάστατο βιογραφικό του Δρ. Πολυθοδωράκη. Όπως ήδη αναφέρθηκε είναι Νευροχειρουργός και Χειρουργός Σπονδυλικής Στήλης με ειδίκευση στην Χειρουργική Σπονδυλικής Στήλης, Χειρουργική Εγκεφάλου, Ελάχιστα Παρεμβατική Χειρουργική Σπονδυλικής Στήλης, Ελάχιστα Παρεμβατική Χειρουργική Εγκεφάλου, Επεμβατική Διαχείριση Πόνου. Ενώ επίσης είναι Επιστημονικός Διευθυντής του «Athens Brain and Spine Surgery», Διευθυντής του Δ´ Νευροχειρουργικού Τμήματος του Νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν», Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, διεθνής εκπαιδευτής, με πληθώρα συμμετοχών σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια, καθώς και Πρόεδρος της Παγκόσμιας Εταιρίας Σπονδυλικής Στήλης – θέση για την οποία η ελληνική επιστημονική κοινότητα οφείλει να νιώθει υπερήφανη για τα «ελληνικά» ηνία της.
Παρόλα αυτά, ο ίδιος θεωρεί ως μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του την εκπαίδευση νέων γιατρών, ανάγοντας έτσι σε προτεραιότητά τους την άσκηση του λειτουργήματός του υπό τους όρους των αρετών της συναδελφικότητας και της μετριοφροσύνης.
Ακολουθεί το Β’ Μέρος της συνέντευξης με τον Δρ. Πολυθοδωράκη.
Αθηνά Κοροβέση: Πώς βλέπετε γενικότερα το μέλλον της χειρουργικής; Mε την 4ηΒιομηχανική Επανάσταση κατά πόσο εξελίσσεται η τεχνολογία;
Ιωάννης Πολυθοδωράκης: Κοιτάξτε, η χειρουργική είναι καταδικασμένη στο να εξαφανιστεί. Θεωρώ ότι όταν θα αναπτυχθεί μέσω της νανοτεχνολογίας η νανο-χειρουργική, και πιθανόν θα έχουμε πολλούς μικρούς ρομποτικούς χειρουργούς.
Α.Κ.: Αυτή τη στιγμή υπάρχει αυτό;
Ι.Π.: Αυτή τη στιγμή όχι, αλλά είναι ένα πιθανό μελλοντικό σενάριο. Ουσιαστικά είναι κάτι το οποίο έχουν οραματιστεί κάποιοι συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας, όμως με την νανοτεχνολογία δεν είναι πολύ μακριά. Νομίζω ότι θα εξαφανίσει την χειρουργική. Η χειρουργική ουσιαστικά είναι μία παρέμβαση που κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο άνθρωπο, με την άδειά του, για να διορθώσει ένα πρόβλημα από το οποίο κινδυνεύει η ζωή του. Με την άδεια του ασθενούς παρεμβαίνουμε. Δηλαδή προκαλούμε ένα τραύμα στον ασθενή για να τον σώσουμε. Αυτό είναι η χειρουργική. Τώρα, πολλές καταστάσεις ήδη με την ενδαγγειακή αντιμετώπιση έχουν φύγει από το χειρουργικό κομμάτι. Πολλές καταστάσεις θεωρούνται ίσως με την ανάπτυξη της γενετικής μηχανικής ότι θα μπορέσουν να υποκαταστήσουν τη χειρουργική. Και κατά την άποψή μου, το πόσο άμεσο μπορεί να είναι αυτό, δεν μπορώ να σας το πω. Αλλά θεωρώ ότι με την ανάπτυξη της νανο-χειρουργικής, δεν θα υπάρχουν χειρουργοί μελλοντικά. Μέχρι τότε, προσπαθούμε να έχουμε καλά εκπαιδευμένους χειρουργούς. Αυτό είναι το άλλο κομμάτι.
Με την ανάπτυξη της νανο-χειρουργικής, δεν θα υπάρχουν χειρουργοί μελλοντικά.
Α.Κ.: Θα ήθελα να πάμε στο ζήτημα του brain–drain. Ποιες είναι οι συμβουλές σας προς τους νέους γιατρούς. Επειδή ταξιδεύετε και στο εξωτερικό και βλέπετε και εκεί πως είναι η κατάσταση, θα τους συμβουλεύατε να φύγουν ή να παλέψουν εδώ;
Ι.Π.: Να φύγουν. Προσέξτε να δείτε κάτι. Προσπαθούμε να είμαστε μία Ευρώπη που αποτελεί μία κοινότητα. Εγώ ξέρω ότι αν κάπου δεν μπορείς να δουλέψεις, θα πας κάπου αλλού να δουλέψεις. Εάν είναι να είσαι εδώ, να κάθεσαι και να μην κάνεις τίποτα, και να είσαι πχ. ένας γιατρός που θα τελειώσει την ειδικότητα και που θα κάθεται στο ιατρείο του περιμένοντας μήπως και βρει κάποιον να χειρουργήσει, σε δύο χρόνια δεν θα είναι τίποτα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν συνάδελφοι, που έχουν πάει στη Μεγάλη Βρετανία. Γνωρίζετε ότι το 4% του Εθνικού Συστήματος Υγείας στη Μ. Βρετανία είναι Έλληνες γιατροί;
Α.Κ.: Mήπως ισχύει το ίδιο και για τη Γερμανία και σε μεγαλύτερο ποσοστό;
Η Γερμανία έχει πολύ μεγάλο αριθμό, αλλά θα σας πω το εξής. Επειδή το καλοκαίρι είχαμε το Πανελλήνιο Νευροχειρουργικό Συνέδριο μαζί με τη Βρετανική Νευροχειρουργική Εταιρία, στη Μ. Βρετανία είναι το 4%. Φανταστείτε ότι λογικά το 50% είναι Βρετανοί, για το υπόλοιπο 50 πόσες χώρες μένουν. Είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό. Υπάρχει συνάδερφος ο οποίος έχει επιστρέψει αυτή τη στιγμή και βρίσκεται σε δημόσιο νοσοκομείο όταν ήταν στο King’s College για επτά χρόνια. Χειρουργώντας ασθενείς απέκτησε μία πολύ μεγάλη εμπειρία και αυτή πλέον την έφερε πίσω στη χώρα του. Σε μεγάλο βαθμό λοιπόν, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι γιατροί μετακινούνται. Πηγαίνουν και ψάχνουν τις καλύτερες θέσεις για να κάνουν μία καριέρα. Επομένως, αυτό πιστεύω ότι πρέπει να κάνει και ο Έλληνας γιατρός. Φοβάμαι ότι οι γιατροί που δεν το κάνουν, είναι οι γιατροί που δεν έχουν την ικανότητα να το κάνουν. Είτε φοβούνται, είτε δεν γνωρίζουν ξένες γλώσσες, είτε επαναπαύονται. Αλλιώς δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Οι Έλληνες γιατροί διαπρέπουν παντού. Και εφόσον είναι καλοί, θα πάνε σε πολύ καλές θέσεις και αυτό αποτελεί μία ισχύ στη συνέχεια για τη χώρα.
Α.Κ.: Βέβαια, το αντεπιχείρημα είναι ότι φεύγει το ανθρώπινο δυναμικό και όλη η επένδυση που έχει κάνει η Ελλάδα στα παιδιά της.
Ι.Π.: Γι΄ αυτό λοιπόν θα πρέπει οι πολιτικοί της χώρας να αναλογιστούν για ποιο λόγο έχουν εκπαιδεύσει ένα δυναμικό το οποίο το έχουν αποσυνδέσει από την απασχόληση, άρα δεν μπορεί να απασχοληθεί εδώ γιατί δεν είναι με βάση τις ανάγκες της χώρας. Όταν αυτή τη στιγμή οι Έλληνες νευροχειρουργοί είναι 530 και όταν οι Άγγλοι στη Μ. Βρετανία είναι 320 (από τους οποίους αν δεν κάνω λάθος 40 είναι Έλληνες), όταν στην Ελλάδα υπάρχουν 32 νευροχειρουργικά τμήματα και στο αγγλικό σύστημα υπάρχουν 22 –μπορεί τα νούμερα να μην είναι ακριβή αυτή τη στιγμή ή να είναι ελάχιστα διαφορετικά- οπότε καταλαβαίνετε ότι όταν εδώ παράγεται ένας ανεξέλεγκτος αριθμός ειδικών γιατρών χωρίς κανένα κριτήριο. Δηλαδή δεν υπάρχει ο ανοσολογικός χάρτης της χώρας που να λέει χρειαζόμαστε τόσους νευροχειρουργούς, αλλά εμείς τους παράγουμε, άρα λοιπόν παράγουμε κάποιο εξαιρετικά εξειδικευμένο προσωπικό χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα.
Θα σας πω ότι κάποτε, όταν ήμουν στο Προεδρείο της ΕΙΝΑΠ, είχαμε πει στον Υφυπουργό Υγείας ότι δεν είναι δυνατόν να παράγεται τόσο εξειδικευμένο προσωπικό και να μην έχετε που να το τοποθετήσετε. Και μας είχε πει το εκπληκτικό ότι εγώ είμαι υποχρεωμένος να σας εκπαιδεύσω, δεν είμαι υποχρεωμένος να σας απασχολήσω. Επομένως δηλαδή μία χώρα σαν την Ελλάδα έχει τη πολυτέλεια να φτιάχνει πυρηνικούς επιστήμονες χωρίς να έχει πυρηνικό πρόγραμμα. Αυτή είναι η άποψη κάποιων πολιτικών. Επομένως, αν εμείς βγάζουμε εξαιρετικά εξειδικευμένους επιστήμονες τους οποίους δεν μπορούμε να τους απασχολήσουμε, τότε καλύτερα είναι να φύγουν σε άλλες χώρες που έχουν έλλειψη, όπου θα πάρουν τη θέση τους, θα πάρουν την εμπειρία τους και θα αποτελέσουν πιθανόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τη χώρα μελλοντικά, από την εμπειρία που θα αποκτήσουν αλλού. Την κακή εκπαίδευση που θα πάρουν από εδώ σε ένα μεγάλο βαθμό, μπορεί να την βελτιώσουν και να αποκτήσουν εμπειρίες στο εξωτερικό και μπορούν μετά αυτό να το φέρουν και να εκπαιδεύουν μία νέα γενιά.
Α.Κ.: Να επιστρέψουν δηλαδή μετά και ως καθηγητές.
Ι.Π.: Όχι μόνο. Και ως καθηγητής να μην επιστρέψει κάποιος, όταν έχεις δουλέψει 10 χρόνια έξω, θα έχει την εμπειρία την οποία μετά θα μπορεί να την χρησιμοποιήσει εδώ.
Α.Κ.: Άρα και για σπουδές τους προτρέπετε να πηγαίνουν στο εξωτερικό; Για μεταπτυχιακά επί παραδείγματι.
Ι.Π.: Τα μεταπτυχιακά είναι μία διαφορετική ιστορία. Το μεταπτυχιακό είναι κάτι το οποίο πρέπει να αξιολογείται από αυτόν που θέλει να αποκτήσει μία μεταπτυχιακή γνώση. Εάν εδώ έχουμε καλά μεταπτυχιακά, φυσικά να τα κάνει κανείς εδώ. Αν όμως, όπως συμβαίνει, η πρόσβαση στα μεταπτυχιακά εδώ είναι αρκετά περιορισμένη και δύσκολη, τότε μπορεί να τα αναζητήσει στο εξωτερικό. Η γνώση είναι κάτι διεθνές, μπορεί να την λάβεις από οπουδήποτε, εφόσον έχεις τη διάθεση.
Η γνώση είναι κάτι διεθνές, μπορεί να την λάβεις από οπουδήποτε, εφόσον έχεις τη διάθεση.
Α.Κ.: Και μιλάτε να φανταστώ για όλες τις Επιστήμες Υγείας, και για τα πιο ερευνητικά πεδία όπως η Βιολογία.
Ι.Π.: Ισχύει για όλους τους τομείς. Εάν εδώ δεν μπορείς να ασχοληθείς στο αντικείμενό σου, και αναγκάζεσαι να κάνεις ένα άλλο αντικείμενο, δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν σπουδάσει Βιολόγοι και δουλεύουν υπάλληλοι γραφείου, εάν μπορούν να απασχοληθούν στον τομέα που έχουν σπουδάσει κάπου αλλού, φυσικά και να το κάνουν. Εννοείται. Βέβαια, το πρόβλημα πολλές φορές είναι ότι οι αποφάσεις που παίρνουν οι άνθρωποι για τη ζωή τους, γίνονται και με άλλα κριτήρια. Αποφασίζονται π.χ. με το εάν έχουν οικογένεια. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να μην έχεις οικογένεια και να μπορείς να πάρεις αποφάσεις και τελείως διαφορετικό να έχεις γυναίκα, παιδιά, γονείς. Όλα αυτά παίζουν ένα ρόλο. Αλλά πρέπει κανείς να προσπαθεί να δει την ευρύτερη εικόνα. Με κάποιες κοπέλες που έχω συνεργαστεί που ήταν βοηθοί φυσικοθεραπευτών, που εδώ προσπαθούσαν να βρουν δουλειά και δεν μπορούσαν, πήγαν στο αγγλικό σύστημα και εργάζονται εκεί. Και δουλεύουν καλά και δουλεύουν και αποκτούν εμπειρία. Υπάρχει δηλαδή αυτή η έλλειψη. Υπάρχουν νοσηλευτές που έφυγαν από εδώ και πήγαν στην Μεγάλη Βρετανία γιατί υπάρχει έλλειψη. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να απασχοληθούν. Βέβαια, δεν είπε κανείς ότι θα πάνε και θα βρουν τους μεγάλους μισθούς ή την ωραία ζωή. Τίποτα δεν είναι στρωμένο.
Α.Κ.: Στην ιστοσελίδα σας έχω δει να αναγράφονται θετικά σχόλια από τους ασθενείς σας. Μου έκανε εντύπωση το εξής από ένα κύριο που έγραφε για εσάς το εξής: «Δύσκολο στις μέρες μας να βρεις εξειδικευμένο γιατρό και ανθρώπινο γιατρό που να σε αντιμετωπίζει σαν άνθρωπο και όχι σαν «πορτοφόλι». Τον συστήνω ανεπιφύλακτα!». Θα ήθελα να το συνδυάσω με την επικαιρότητα και να αναφερθώ σε μία πρόσφατη εισβολή του Ρουβίκωνα σε ιατρείο όπου ο γιατρός είχε πάρει «φακελάκι». Θα ήθελα ένα γενικότερο σχόλιό σας.
Καταρχήν δεν θα συμφωνήσω με την εισβολή του Ρουβίκωνα γιατί ο Ρουβίκωνας παίζει το ρόλο δικαστή και εκτελεστή του νόμου. Δεν θα πω ότι είμαι υπέρ στο φακελάκι αλλά η αυτοδικία -γιατί κατά κάποιο τρόπο πρόκειται για αυτοδικία, παίρνει κάποιος τον νόμο στα χέρια του. Ο κάθε ένας, ακόμα και αν είναι ένοχος ή όχι, έχει το δικαίωμα να τον υπερασπιστεί κάποιος, όπως έχει το δικαίωμα ο ασθενής να καταγγείλει τον γιατρό που του ζήτησε «φακελάκι». Άρα δεν συμφωνώ με ενέργειες αυτού του τύπου.
Οι κύριοι αυτοί που κάνουν αυτές τις ενέργειες ξέρω εγώ εάν οι ίδιοι είναι ηθικοί; Mε ποία έννοια είναι ηθικοί; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να κρίνει εμένα ή τον οποιοδήποτε με αυτόν τον τρόπο; Δε συμφωνώ λοιπόν γιατί αυτά δείχνουν μία κοινωνία χωρίς κανόνες. Δε συμφωνώ με το «φακελάκι» ούτε μπορώ να ξέρω αν ο συνάδελφος πήρε ή όχι και εάν το εκβίασε. Αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να δεχτώ και πρακτικές που δείχνουν ότι μία κοινωνία δεν έχει νόμους και κανόνες.
Α.Κ.: «Αυχενικό σύνδρομο». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτόν τον μύθο της Ιατρικής.
Ι.Π.: Οι περισσότεροι ασθενείς, αλλά και πολλές φορές οι γιατροί οι οποίοι το χρησιμοποιούν για να καταλάβει ο ασθενής.
Καταρχήν η έκφραση «αυχενικό σύνδρομο» προέρχεται από μία μετάφραση που έγινε στα τέλη του 1800 από ένα ξενόγλωσσο σύγγραμμα προς τα ελληνικά. Και είναι λάθος μετάφραση. Αλλά το βασικότερο πρόβλημα ποιο είναι; Ότι βάζουμε σε μία λέξη, ένα σύνδρομο, πολλές διαφορετικές καταστάσεις. Δηλαδή π.χ., κάποιος που έχει κάποια προβλήματα στον αυχένα, αυτό μπορεί να είναι μία κοίλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, μπορεί να είναι μία στένωση στην αυχενική μοίρα, μπορεί να είναι μία σπονδυλοαρθρίτιδα, μπορεί να είναι μία ανεπάρκεια του σπονδυλοβασικού συστήματος. Είναι διαφορετικές καταστάσεις που είναι σαν αν λέμε δηλαδή ότι κάποιος έχει ένα πρόβλημα στον εγκέφαλο και να πούμε ότι έχει πονοκέφαλο. Δεν είναι, γιατί μπορεί να είναι όγκος, μπορεί να είναι φυσιολογικός πονοκέφαλος, μπορεί να είναι ένα τραύμα. Είναι πολλές διαφορετικές καταστάσεις, Το αυχενικό λοιπόν σύνδρομο δεν υπάρχει σαν κατάσταση. Είναι λοιπόν κάτι με το οποίο παραπλανούμε τον ασθενή αλλά και ο ασθενής παραπλανεί τον εαυτό του.
Α.Κ.: Αποτελεί επίσης μύθο το επειδή αθλούμαι, δεν θα αποκτήσω και ποτέ πρόβλημα με την σπονδυλική μου στήλη; Και αντίστοιχα, το ότι αν κάνω καθιστική ζωή θα είμαι πιο επιρρεπής;
Ι.Π.: Τα προβλήματα της σπονδυλικής στήλης είναι πολυπαραγοντικά. Μπορεί να είναι π.χ. κάποιες εκφυλιστικές καταστάσεις. Εκφυλισμός είναι κάτι που χαλάει με την χρήση και τον χρόνο. Μπορεί δηλαδή κάτι να χαλάσει επειδή εγώ κάνω υπερβολική άθληση, υπερβολική άσκηση, αλλά μπορεί να χαλάσει έτσι κι αλλιώς. Ένα παράδειγμα για να το εξηγήσω αυτό: έχουμε δύο ανθρώπους που οδηγούν αυτοκίνητα, ο ένας γκαζώνει και κάνει κόντρες, ο άλλος πάει σιγά. Αυτός που γκαζώνει θα χαλάσει γρήγορα τα λάστιχά του σε σχέση με αυτόν που δεν γκαζώνει. Αλλά και στους δύο, θα χαλάσουν τα λάστιχα κάποια στιγμή. Επειδή είναι ο χρόνος που παίζει ρόλο. Πέραν αυτού, παίζει ρόλο η κληρονομικότητα. Μπορεί σε μία οικογένεια όλοι να έχουν χαλασμένο δίσκο. Μπορεί να έχει σχέση με ένα τυχαίο γεγονός, ένα ατύχημα. Μπορεί να έχει σχέση ότι είμαστε όλοι από βιολογικά υλικά και μπορεί αυτός ο συγκεκριμένος δίσκος να είναι χαλασμένος, να μην ήταν καλό υλικό από την αρχή. Υπάρχουν λοιπόν πολλοί διαφορετικοί παράγοντες που παίζουν ρόλο.
Δεν είναι λοιπόν τόσο απλή ερώτηση, κάνω γυμναστική δεν παθαίνω κάτι. Η γυμναστική ναι, μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ. Ένας πολύ καλός μου φίλος χρησιμοποιεί ένα πάρα πολύ ωραίο παράδειγμα για να περιγράψει τη σχέση των μυών με την σπονδυλική στήλη. Λέει λοιπόν ότι η σπονδυλική στήλη είναι όπως ο ιστός της σημαίας στην καταιγίδα. Όταν λοιπόν είναι χαλαρά τα σχοινιά, θα παίζει. Όταν τα σφίξουμε τα σχοινιά που είναι ο μύες, θα σταθεροποιηθεί. Άρα θα δέχεται μικρότερες καταπονήσεις. Έχει τύχει να δω έναν ασθενή, δεν θα αναφέρω το όνομά του, 53 χρονών, πολύ γυμνασμένος, υπερ-μαραθωνοδρόμος. Και είχε χαλασμένο τον δίσκο στο 5 i1. Aυτό ήταν λόγω της φθοράς, της υπερπροπόνησης. Βέβαια, το πρόβλημά του το ανεχόταν πολύ πιο καλά από κάποιον άλλον που δεν γυμνάζεται. Επομένως, η απάντηση είναι ότι η γυμναστική είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στην στήριξη, στη βελτίωση και στην καλή υγεία της σπονδυλικής στήλης. Η υπερβολή πάντοτε μπορεί να δημιουργήσει και προβλήματα.
Α.Κ.: Υπάρχει αυξημένο ποσοστό παιδιών που αποκτούν αυτά τα προβλήματα στις μέρες μας; Σκολίωση, κύφωση κλπ;
Ι.Π.: Υπάρχει ένας αριθμός παιδιών που έχουν κύφωση, σκολίωση, παραμορφώσεις. Δεν θεωρώ ότι είναι πιο αυξημένο το ποσοστό σε σχέση με παλαιότερα. Από εκεί και πέρα, η προσπάθεια που υπάρχει στην εποχή μας είναι να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα ούτως ώστε να ωριμάσει ο σκελετός. Προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε μέχρι να ωριμάσει ο σκελετός οπότε να μην χρειάζεται να παρέμβουμε. Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις και πάλι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε διότι χρειάζεται να γίνει παρέμβαση.
Θεωρώ μεγαλύτερή μου επιτυχία τη δυνατότητα που μου δίνεται να εκπαιδεύω συναδέρφους.
Α.Κ.: Κλείνοντας, ποια θεωρείτε μέχρι στιγμής, τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας σας; Ήταν η αντιμετώπιση της ασθενούς με το Πάρκινσον; Tί άλλο θα μπορούσε να είναι; Και μόνο που μετέχετε βέβαια στα διεθνή συνέδρια, είναι και αυτό από μόνο του μία επιτυχία.
Ι.Π.: Είναι δύσκολο πολλές φορές να επιλέξεις κάτι και να πεις αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μου και λοιπά. Θεωρώ ότι η μεγαλύτερή μου επιτυχία είναι η δυνατότητα που μου δίνεται να εκπαιδεύω συναδέρφους σε όλες αυτές τις τεχνικές.
Το βιογραφικό του Ιωάννη Πολυθοδωράκη:
– Νευροχειρουργός
– Επιστημονικός Διευθυντής «Athens Brain and Spine Surgery»
– Διευθυντής Δ´ Νευροχειρουργικού Τμήματος Νοσοκομείου Ερρίκος Ντυνάν
– Πρόεδρος Παγκόσμιας Εταιρίας Σπονδυλικής Στήλης
Ο Ιωάννης Πολυθοδωράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ειδικεύτηκε στην Νευροχειρουργική στα νοσοκομεία 401 Γ.Σ.Ν.Α., Γ.Ν.Παίδων «Αγία Σοφία» και Ν.Ι.Μ.Τ.Σ,. Εξειδικεύτηκε στην Ελάχιστα Παρεμβατική Χειρουργική Σπονδυλικής Στήλης σε διεθνή κέντρα της Ευρώπης και της Αμερικής. Δημιούργησε το Νευροχειρουργικό Τμήμα του Γ.Ν.Άρτας, όπου διετέλεσε ως Διευθυντεύων Επιμελητής Ε.Σ.Υ.
Είναι εκπαιδευτής Νευροχειρουργών και Ορθοπεδικών σε Χειρουργικές Τεχνικές Σπονδυλικής Στήλης , σε διεθνή κέντρα, Cleveland Clinic Spine Institute(USA), Liaquat National Hospital (Pakistan), Dokuz Eylul University(Turkey).
Οι τομείς ενασχόλησης του είναι: Χειρουργική Σπονδυλικής Στήλης, Χειρουργική Εγκεφάλου, Ελάχιστα Παρεμβατική Χειρουργική Σπονδυλικής Στήλης, Ελάχιστα Παρεμβατική Χειρουργική Εγκεφάλου, Επεμβατική Διαχείριση Πόνου
Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Παγκόσμιας Εταιρείας Σπονδυλικής Στήλης (World Spinal Column Society-WScS), Συντονιστής του Παραρτήματος Μεσογείου και Μέσης Ανατολής (Coordinator Mediterranean and Middle East Chapter). Επιπρόσθετα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νευροχειρουργών (European Association of Neurological Surgeons- EANS), μέλος του Αμερικάνικου Κολλεγίου Νευροχειρουργών (Congress of Neurological Surgeons-CNS), μέλος της Αμερικανικής Ένωσης Νευροχειρουργών (American Association of Neurological Surgeons- AANS) , μέλος της Διεθνούς Ένωσης Νευροτροποποίησης (International Neuromodulation Society), μέλος της AO-Spine καθώς και μέλος της Ελληνικής Νευροχειρουργικής Εταιρείας, Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Σπονδυλικής Στήλης και Ελληνικής Εταιρείας Αλγολογίας.
Λίγα Λόγια για το Athens Brain & Spine Surgery: Χειρουργική Εγκεφάλου & Σπονδυλικής Στήλης:
Το Athens BRAIN & SPINE Surgery δημιουργήθηκε από καταξιωμένoυς Νευροχειρουργούς και Ορθοπαιδικούς με σημαντική εμπειρία ο καθένας τον τομέα του.
Σε ένα οργανωμένο και φιλικό περιβάλλον, η ομάδα των ιατρών του Athens Brain & Spine Surgery, με αποκλειστικό γνώμονα τον ανθρώπινο παράγοντα, εφαρμόζει -από την αρχική διάγνωση μέχρι την θεραπεία και την αποκατάσταση- εξειδικευμένες θεραπευτικές μεθόδους και Ελάχιστα Παρεμβατικές Χειρουργικές Τεχνικές, για Παθήσεις Εγκεφάλου, Σπονδυλικής Στήλης και Πόνου. Στο επίκεντρο της φιλοσοφίας μας είναι η εξατομικευμένη προσέγγιση της θεραπείας του κάθε ασθενούς αλλά και η υποστήριξη της οικογενείας του, με έμφαση στην αρμονική συνεργασία διαφορετικών ειδικοτήτων για την αντιμετώπιση και των πιο περίπλοκων παθήσεων.
Πρώτη δημοσίευση: Politis Online
16/05/2019
***
