Της Αθηνάς Κοροβέση

 

Μία ήττα στις αμερικανικές εκλογές, ισοδυναμεί ακόμα και με… κατάρα. Ευθύς εξαρχής αφού έχεις λάβει το χρίσμα. Αμέσως μετά, αν βρίσκεται τόσο κοντά στη νίκη. Ειδικότερα, αν οι ψήφοι που έχεις λάβει αριθμητικά είναι μεγαλύτεροι από του νικητή. Πόσο μάλλον αν ο νικητής αυτός ήταν κάθε άλλο παρά αναμενόμενος από την συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη. Δεδομένου του «μανιφέστου» του, αλλά και των δημοσκοπήσεων της αμερικανικής κοινωνίας.

Ο λόγος για την Χίλαρι Κλίντον. Που προκαλούσε και συνεχίζει να προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Τόσο στην εγχώρια πολιτική σκηνή, όσο και στην παγκόσμια. Ακόμα και τώρα. Παρόλο που έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να διεκδικήσει ποτέ ξανά την Προεδρία. Χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται και την απόσυρσή της από την εμπλοκή με τα πολιτικά δρώμενα. Κάθε άλλο μάλιστα. Σε κάθε δημόσια τοποθέτησή της ασκεί ένα είδος αντιπολίτευσης προς τον Τραμπ.

Εξάλλου η ήττα ήταν κραυγαλέα. Κανείς στη θέση της δεν θα μπορούσε να το αντέξει. Η Χίλαρι επομένως δηλώνει παρούσα στα πολιτικά ζητήματα της χώρας της. Αλλά όχι για δικό της όφελος, παρά μόνο για το καλό των επόμενων γενεών. Με μία έμφαση στο γυναικείο φύλο και την επίτευξη μιας γενναίας εκπροσώπησής του σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις

Μαζί με το δικό της το «παρόν» όμως, δεν απουσιάζει ούτε η χλεύη ενίοτε προς το πρόσωπό της. Καθιστώντας την ίσως την περισσότερο αδικημένη πολιτικό της χώρας της, αναφορικά με τις αντιδράσεις του κόσμου. Πως γίνεται αυτό; Θα αναρωτηθεί κανείς. Τη στιγμή που ο άνθρωπος που κυβερνά ξεπερνά κάθε όρο «συμπάθειας». Πολλοί όμως την κατηγορούν ακόμα και για αυτήν τη νίκη του Τραμπ. Ακόμα και από το ίδιο της το κόμμα.

Η ίδια ωστόσο έχει δώσει δυστυχώς αντίστοιχα δικαιώματα. Ίσως τα δικαιώματα αυτά να τα είχε δώσει χρόνια πριν, όταν συγχώρεσε τον σύζυγό της για εκείνη την υπόθεση που αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Αμερικής. Γιατί ακόμα και η ιδιωτική ζωή, περνάει στη δημόσια σφαίρα και καθορίζει την καθολική αντιμετώπιση που θα έχει το εκάστοτε πρόσωπο. Και η Χίλαρι βγήκε ευάλωτη από την έκβαση αυτής της ιστορίας. Κάτι, που υποσυνείδητα εντυπώθηκε στο μυαλό των ψηφοφόρων. Σαν μία κατάρα να τη συνοδεύει σε όλη την μετέπειτα πορεία της.

Όπως ακριβώς η κατάρα της ήττας της. Που τη συνοδεύει μήνες μετά από την εφιαλτική εκείνη νύχτα των εκλογικών αποτελεσμάτων του περασμένου Νοεμβρίου. Με την ίδια να μην μπορεί να ισορροπήσει μεταξύ της πραγματικότητας και της αποδοχής αυτής. Και με τα δημοσιεύματα του Τύπου να εντείνουν αυτήν την ανισορροπία και να σκιαγραφούν, με αφορμή τα λεγόμενά της, μία Χίλαρι που αρνείται να αποδεχτεί τη ροή των γεγονότων.

Και που ίσως να μην το κάνει ποτέ. Συνεχίζοντας μία αντι-Τραμπ ρητορική στα όρια της ψύχωσης. Και της μιζέριας. Αγγίζοντας τα όρια συναισθημάτων λύπησης. Για μία πολιτικό, την πρώτη γυναίκα που άγγιξε την πόρτα του Λευκού Οίκου, αλλά δεν κατάφερε να μπει μέσα. Ως Πρόεδρος αυτήν την φορά. Με αξιοπρέπεια. Ως κυρίαρχη του εαυτού της. Ώστε να αποδεσμευτεί από την κατάρα του παρελθόντος.

Απεναντίας όμως, προκάλεσε την κατάρα του μέλλοντός της. Από την οποία δε θα μπορέσει να ξεφύγει ποτέ. Όπως δε θα μπορέσει να ξεφύγει από τα δημοσιεύματα του Τύπου. Που την καθιστούν για ακόμη μία φορά ευάλωτη.

Ως την μόνη πολιτικό που χωρίς να έχει προλάβει να κυβερνήσει, πρόλαβε εντούτοις με την ήττα της να αποκτήσει την χειρότερη υστεροφημία.

 

Πρώτη δημοσίευση: ysterografa.gr

04/06/2017