Της Αθηνάς Κοροβέση
“Η Συνειδητοποίηση της Υπεροχής”. Ένας τίτλος που προσφέρεται για μεγάλη ανάλυση. Μπορεί να καταγραφεί πλήθος σκέψεων με βάση αυτή τη φράση. Σε πολλά επίπεδα. Και με πολλά παραδείγματα. Η συλλογιστική του άρθρου λοιπόν ακολουθεί την απαγωγική μέθοδο. Από το γενικό στο ειδικό. Ώστε να συνειδητοποιήσουμε την υπεροχή, που ίσως δεν γνωρίζουμε ότι κατέχουμε. Από οποιαδήποτε οπτική γωνία.
Εκκινώντας από τη γενική υπεροχή μας ως έθνος, βασιζόμενοι στην τροφοδότηση του παγκόσμιου πολιτισμού, μπορούμε να καταλήξουμε στην επιμέρους ατομική υπεροχή προσδίδοντας έτσι ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο στις σκέψεις. Όλα εξάλλου συνδέονται κατά έναν περίεργο μεταφυσικό τρόπο, με το συναίσθημα της υπεροχής να είναι τις περισσότερες φορές έμφυτο στην ανθρώπινη φύση. Πόσο μάλλον όταν αυτή γνωρίζει ότι συσχετίζεται γενεαλογικά με την αρχαία ελληνική γραμματεία, τις επιστήμες, τις τέχνες, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία.
Τα παραδείγματα αυτής της υπεροχής δεν μπορούν να γραφτούν σε ένα μικρό κείμενο. Απαιτούν ολόκληρους τόμους με σαφή παραδείγματα και αναφορές. Μία από αυτές τις αναφορές θα μπορούσε να είναι και η ακόλουθη. Η υπεροχή της ελληνικής γλώσσας, που δίνει από μόνης της πληθώρα παραδειγμάτων και γοητεύει βαθύτατα οποιονδήποτε ασχοληθεί με την εξερεύνησή της. Μία γλώσσα που “γέννησε” όλες τις υπόλοιπες κατά κάποιο τρόπο, και που εμπλούτισε το λεξιλόγιό τους στον τομέα των θετικών επιστημών κυρίως. Όλοι άλλωστε γνωρίζουμε ότι η ορολογία της ιατρικής, της βιολογίας, της φαρμακευτικής, της χημείας και πολλών υποκλάδων τους βασίζεται στη δική μας ελληνική γλώσσα, που τόσο πολύ θέλουμε να “υποβαθμίσουμε”, άθελα μας, με τους σύγχρονους επικοινωνιακούς κώδικες. Η γλώσσα αυτοκαταστρέφεται παρά το πηγαίο ταλέντο της, την ευλυγισία της, την αυτόφωτη ιδιότητά της και την ιστορική της συνέχεια για 4.000 συναπτά έτη. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, αλλά η υπεροχή της δικής μας δεν μπορεί να καμφθεί από οποιαδήποτε γενικολογία.
Τα ελληνικά δεσπόζουν λοιπόν σε όλες τις επιστήμες. Και όχι μόνο δεσπόζουν, αλλά επίσης εορτάζονται από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Όπως για παράδειγμα η 14η Μαρτίου, που εκτός από την επέτειο των γενεθλίων του Αινστάιν, εορτάζεται η PiDay. Και ονομάζεται Ημέρα του Pi, λόγω ακριβώς του ελληνικού γράμματος π, που συμβολίζει τη μαθηματική σταθερά που ορίζει το λόγο της περιφέρειας προς τη διάμετρο ενός κύκλου. Ή όπως θυμόμαστε από τα μαθητικά μας χρόνια είναι ο περιβόητος εκείνος αριθμός 3,14 (με οκτώ δεκαδικά ψηφία 3,14159265 για την ακρίβεια), παγκοσμίως γνωστός ως π ή μεταφρασμένος ως pi. Με αντίστοιχες καμπάνιες για τον εορτασμό του από τη ΝASA, όπως μαρτυρούν και οι παρακάτω φωτογραφίες:
Αυτήν την υπεροχή μας ίσως να μην την έχουμε κατανοήσει ακόμα. Όπως ίσως ο καθένας από εμάς σε ατομικό επίπεδο να μην έχει εντοπίσει τη δική του υπεροχή σε σχέση με τους άλλους. Το συγκριτικό του πλεονέκτημα δηλαδή που θα τον βοηθήσει να βαδίσει παρακάτω. Τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Μια υπεροχή που εκκινεί από τις ρίζες και τις καταβολές μας ως έθνος και που μας προσδίδει μία ενδόμυχη αυτοπεποίθηση και κουλτούρα. Ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Μία υπεροχή λοιπόν που ξεκινάει από τα πρώτα μας βήματα. Όπως ακριβώς ένα παιδί που διαπλάθει τη προσωπικότητά του με βάση τις αξίες και και τα ιδανικά της οικογένειάς του.
Μία υπεροχή που οφείλουμε να τη “μεταδώσουμε” και στις επόμενες γενιές. Όπως ακριβώς μνημονεύεται αιώνες τώρα μέσα από τις πάσης φύσεως τέχνες. Και όπως “πανηγυρικά” αποτυπώθηκε από τα πινέλα του Ραφαήλ, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της “Σχολής των Αθηνών”, με “πρωταγωνιστές” τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, η οποία κοσμεί την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα.
Μία υπεροχή που πρέπει να διασφαλίσουμε πάση θυσία. Γιατί όπως είχε πει η κωφή και τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας, λέκτορας και ακτιβίστρια Έλεν Κέλλερ (Helen Adams Keller, 1880-1968), διαβάζοντας με τα μάτια της ψυχής της, “Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού”.
Πρώτη δημοσίευση: ysterografa.gr
17/03/2017
