Της Αθηνάς Κοροβέση
Πολλά μας γοητεύουν σε αυτή τη ζωή. Και πολλά μας αποστρέφουν επίσης. Τους περισσοτέρους τους αποστρέφουν λόγου χάρη τα ψέμματα και η υποκρισία. Πολλοί από τους οποίους όμως γίνονται εκουσίως θύτες ψεμμάτων.
Η εποχή μας ενδείκνυται για τέτοιες συμπεριφορές, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χρονική περίοδο της ιστορίας μας. Κι όμως, όσο περνάνε οι γενιές, έχοντας φτάσει πλέον στο 2017, αντί να ευγνωμονούμε τις παλαιότερες γενιές για τις αξίες και τα ιδανικά που μας έχουν προσφέρει, οδεύουμε στο να ξεχάσουμε το ένδοξο παρελθόν μας και να αφεθούμε σε ατέρμονες καταστάσεις υποκρισίας. Προς τον ίδιο μας τον εαυτό πρωτίστως και μετέπειτα προς όλους τους υπολοίπους.
Και πώς συνδέονται παρόν και παρελθόν με αξίες, ιδανικά και υποκρισία; Μα φυσικά με την ειλικρίνεια. Η γοητεία της οποίας είναι αξεπέραστη ανά τους αιώνες, και όποιος την υιοθετεί απολαμβάνει της καθολικής αναγνώρισης. Μία ειλικρίνεια όμως που χάνεται τελικά στο πέρασμα των ετών. Και δεν είναι τόσο ζήτημα ηλικίας, αλλά νοοτροπίας. Ή και λαθεμένης “κουλτούρας” εν τέλει, η οποία τα τελευταία χρόνια όλο και εντείνεται.
Μέρες σαν την αυριανή ωστόσο, μας ξυπνούν ένα πνεύμα ενότητας και συλλογικής αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων. Που ως γνωστόν, για να αντιμετωπιστούν οι δύσκολες καταστάσεις σε κάθε πτυχή της ζωής μας, απαιτείται ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη μεταξύ των εμπλεκομένων μερών.
Οι εθνικές εορτές προσφέρονται για μία έξαρση μηνυμάτων περιβαλλόμενων από ένα πέπλο εθνικής υπερηφάνειας και αλληλεγγύης. Θα ήταν υποτιμητικό να ισχυριστεί κανείς ότι αυτοί οι συναισθηματισμοί δεν εννοούνται στην πραγματικότητα από οποιονδήποτε το επιχειρεί τέτοιες μέρες. Ωστόσο, το ερώτημα είναι το γιατί σχεδόν πάντα, τέτοια μηνύματα αναδύονται σε εθνικές επετείους. Η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να παραλληλιστεί με ένα σχετικά μακάβριο παράδειγμα. Εκείνο της μνημόνευσης των αποθανόντων μόνο στις τυπικές εκείνες ημέρες. Ή χειρότερα, με την ενθύμησή τους μόνο μετά θάνατον και όχι κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
Έτσι και το αίσθημα υπερηφάνειας. Εξαγγέλλεται μόνο στα “μνημόσυνα” της εθνικής επανάστασης και όχι κάθε ξεχωριστή ημέρα, όπως το οφείλουμε στη μνήμη των προγόνων μας. Αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς με στόχο τη συνεχή βελτίωση, ορμώμενοι από τα επιτεύγματα του παρελθόντος, σε καιρούς χαλεπούς. Αν γινόταν το αντίθετο όμως, αυτό το αίσθημα της πηγαίας υπερηφάνειας, θα οδηγούσε σε ένα άλλο. Στην ειλικρίνεια. Στο βασικό και αυτονόητο ζητούμενο για να προχωρήσει μπροστά μία κοινωνία. Ώστε να μπορεί να απαιτήσει το σεβασμό εσωτερικά και εξωτερικά αυτής. Σε αντίθεση με το ανειλικρινές κομμάτι του πληθυσμού, που ναι μεν είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν υιοθετεί “καλές πρακτικές”, αλλά από την άλλη, κατά έναν ατυχή τρόπο, δυστυχώς τις περισσότερες φορές, συνεχίζει να επιβιώνει. Προωθημένο από αντίστοιχες ανειλικρινείς δυνάμεις που προσπαθούν να εισπράξουν λίγη από την “αίγλη” του. Σε κάθε επίπεδο πάντα, όπως θα ξανατονιστεί. Ατομικό, εθνικό, παγκόσμιο. Και σε κάθε τομέα. Και αν η πρώτη σκέψη του αδικημένου από αυτήν την πρακτική πληθυσμού πηγαίνει στην πολιτική, άδικο δε θα χει.
Γιατί ο υπερήφανος λαός είναι και ειλικρινής λαός. Ειλικρινής όπως είπαμε σε κάθε επίπεδο. Από τις διαπροσωπικές του σχέσεις μέχρι την πολιτική. Συμπεριλαμβάνοντας όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς. Το μέλλον, αν το παρόν δεν είναι όπως μας αρμόζει, θα πρέπει να ξανακερδιθεί. Με υπερηφάνεια, στοχασμό και ειλικρίνεια. Χρόνια πολλά!
Πρώτη δημοσίευση: ysterografa.gr
24/03/2017
